jp

Reporting later from going back from Ghana to Holland...

Stuur een mailtje naar pieter_in_ghana at pietervriend.com en je krijgt automatisch een mail bij elke update.

dinsdag, juni 06, 2006

Stoere verhalen uit Afrika...

We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal... Na een lange reis ben ik nu beland in Marakech Marokko. En het lijkt erop dat ik over ruim 2,5 weken al weer terug ben in Nederland, het is niet anders... (voor de liefhebbers: Ik land op zaterdag 24 juni vanuit Malaga om 18:05 op vliegveld Charleroi Brussel vlucht FR1929......) Maar voordat ik terug ben hier eerst nog even wat 'stoere' verhalen uit Afrika. (ik kan dit keer echt niet ontkennen dat ze stoer zijn...) Een kroniekje van de aangekondigde pech... In Dakar eerst nog even een busrace meegemaakt waarin de bussen met elkaar strijden voor dat ene stukje weg en er geen probleem mee hebben elkaar daarvoor even flink te raken. Vanuit Dakar zijn we met een taxi naar de Sim Salun delta in het zuiden gereden, door een woud van Baobab bomen, zover je kan zien. Het Afrikaanse verhaal van de Baobab boom is dat god, vermoeid van de schepping, als laatste de baobab naar beneden gooide zodat deze met de wortels in de lucht in de grond terechtkwam. In de Sim salun delta hebben we met een zwitserse broer en zus een boottocht gemaakt en lekker ontspannen aan de zee. In de avond proberen we een worstelwedstrijd te bezoeken. Worstelen is na voetbal de volkssport in Senegal. De hoteleigenaar zou met ons meegaan en zou wel 'even' een taxi regelen: We zitten dus vervolgens eerst bijna een uur te wachten totdat onze 'taxi' gerepareerd is. Op z'n Afrikaans wachten, wat inhoudt dat je niet krijgt te horen wat er aan de hand is en hoe lang het nog gaat duren. En je weet dat als die taxi nu al problemen heeft, deze problemen die avond zeker weer terug zullen komen... Uiteindelijk met z'n allen op weg naar het dorp met de worstelwedstrijd. In een grote ring worden de worstelaars met veel trommelgeroffel en gezang in trance gebracht voor hun gevecht. Het is de bedoeling de ander met z'n schouder op de grond te krijgen. Aan het einde van de avond lijken de beste worstelaars zich op te maken voor de finales, ze lopen in hun pamper outfit te dansen door de ring, opgezweept door het publiek. Als er plotseling een boodschap door de boxen klinkt, stopt het geheel en is de ring en tribune binnen een paar minuten leeg. Het bleek dat het opzwepen voorbereiding voor de finale op de volgende dag was, en die missen wij dus. Nu eerst wachten op de taxi die ons terug naar ons hotel zou brengen..... Zijn ze hem weer aan het repareren? Uiteindelijk komt de taxi aan en rijden we terug naar ons dorp. Op driekwart van de reis stopt de taxi echter en komt de chauffeur/ eigenaar/monteur er achter dat via de achterbak water in de benzine terecht is gekomen en kunnen we de taxi midden in de nacht naar het hotel terug duwen.... In Senegal vervolgens nog een rood zout meer bezocht en uitgerust in St.Louis. Uitgerust en goedgehumeurd belanden we vervolgens in Rosso, de grens van Senegal met Mauretanië. Volgens de verhalen op internet en in de lonely planet zou dit zo'n beetje de meest lastige grensovergang van west Afrika zijn. Sommige mensen zouden hier wel de grens over komen, maar dan soms alleen in hun ondergoed, de rest door corrupte ambtenaren afgepakt. (mensen die reisverhalen op internet schrijven hebben nogal de neiging te overdrijven is mijn eigen ervaring....) Wij hoeven uiteindelijk alleen 'Afrikaans' te wachten en als ze uiteindelijk toch nog om geld vragen doen we net of we het niet snappen en de ambtenaren hebben door dat ze van ons weinig gaan krijgen en laten ons doorgaan. 'Wij' worden in de woestijn niet verrast... Wat gaat Mauritanië ons brengen? (voor de kenners: toch nog een tremaland gescoord!) Vooral veel zand en hitte: Mauritanië is eigenlijk een grote droge zandbak. We zorgen er steeds voor dat we voldoende water bij ons hebben: het zal ons niet gebeuren dat we verrast worden door gebrek aan water... In Mauritanië rijden we in twee etappes in snelle Mercedes 190d's naar Atar in het Noorden. Hier bezoeken we in het Adrar gebergte de 7e heiligste moslim stad Chinquitti (onderweg nog even een flinke klapband) waar vanuit we een kamelen tocht maken van 5 dagen... Ja we gaan een tocht met kamelen maken door de woestijn. Wij lopen zelf, de kamelen dragen de bagage en vooral veel water. Het valt eerst niet mee om het te regelen, mensen verklaren ons voor gek omdat het al te warm zou zijn voor zo'n tocht, maar uiteindelijk lukt het om met gids, kok en ' kamelen op pad te gaan. Voordat je zo'n barre tocht in de woestijn gaat maken calculeer je natuurlijk eerst de risico's: Gebrek aan water: nemen we genoeg drinkwater mee? Zijn we fit genoeg? Extra waterfilter mee? Hoe zit het met slangen en schorpioenen? Genoeg zonnecr?me, hebben we onze tulbanden mee? goed schoeisel? genoeg eten? genoeg snoep? uitgebreidde medische kit? Je hebt wel door: 'wij' worden in die woestijn niet verrast... Aan het einde van de middag beginnen we aan de eerste etappe van onze tocht. De hele dag mooi weer, op de hitte na, maar als wij vertrekken steekt er een behoorlijke zandstorm op... Niks aan de hand, wij zijn goed voorbereid, hebben onze tulband al om ons hoofd gedrapeerd en zijn dus redelijk zandbestendig. Midden in de zandstorm zetten we ons kamp op en de kok begint met de maaltijd in een traditionele Mauretanische tent. Na een goede gezonde maaltijd proberen we vervolgens buiten in de zandstorm in slaap te vallen. De volgende ochtend worden we wakker, nu zonder storm maar inmiddels wel zand in alle hoeken en gaten. De volgende twee dagen trekken we zonder problemen, door de woestijn. Vroeg op, vervolgens gaat de gids op zoek naar z'n kamelen, en als die gevonden en terug zijn worden ze bepakt en kunnen we op pad. Ergens rond 11 uur stoppen we dan in de schaduw van een boom om de hitte van de dag te vermijden. Uit het niets komen er dan meestal een aantal vrouwen met souvenirs te voorschijn. Vervolgens maakt de gids 3 maal Mauretanische thee: 1e Bitter als de dood, 2e zo goed als het leven en de derde zo zoet als de liefde. De thee wordt steeds van hoog in het glas geschonken en eerst soms weer in de port teruggegoten als de smaak niet 'zoet' genoeg is. Veel suiker is goed in de woestijn: het houdt vocht vast en in de woestijn kan je maar beter veel vocht hebben...toch? De derde dag zitten we in de middag onder een boom als we een paar druppels voelen...regen in de woestijn? Dat lijkt me stug. Snel een foto van de druppels in het zand maken. Vervolgens komt de regen met echte Hollandse pijpenstelen uit de lucht zetten. Een enorme onweersbui met regen zo hard als hagel. En het blijft maar regen en we waren goed voorbereid, toch? Maar regen in de woestijn? Als ik vervolgens zeg dat ik een klein riviertje zie kabbelen beginnen mijn reisgenoten me uit te lachen, maar echt waar: dat riviertje werd binnen 10 minuten een wildstromende rivier van 30 meter breed en zo'n halve meter hoog. We moesten in alle haast onze kamelen en bagage verplaatsen naar een iets hoger gelegen gebied. Marco haalde sprintend letterlijk de rivier in om zo veilig het hogergelegen gebied te bereiken. En als het dan met regen stopt sta je je met z'n allen nog steeds verbaast naar die rivier te kijken. Absurd maar wel enorm kicken: uit stilstand een rivier in de woestijn! De dagen erna soms nog steeds een beetje regen, maar uiteindelijk komen we na 5,5 dagen door woestijn, bergen, canyons, rivieren uiteindelijk moe maar voldaan in de Oase van Terzjit aan. Missie natuurlijk geslaagd: maar we waren natuurlijk ook goed voorbereid... Het voelt als een beetje western, James Bond en Indiana Jones... Vanuit Terzjit eerst terug naar Atar en vervolgens met een terreinwagen naar Choum. De chauffeur, een oude man met tulband, baard en half gebit (hij wilde helaas niet op de foto) , had halverwege alleen een probleem om na een stop de auto weer gestart te krijgen. Zoals in films waren ze bezig om via de elektriciteitsdraden onder het stuur de boel weer aan de praat te krijgen. Uiteindelijk start de motor weer en rijden we hotsen en klotsend soms tot in het plafond over de hobbelweg naar Choum. Vanuit hier hebben we voor het eerst een grote afstand gratis afgelegd: Op de lading ijzererts van een van de langste treinen ter wereld!! De trein komt volgepakt met ijzererts het 'station' binnen rijden en stopt. Vervolgens klimmen de passagiers met hun bagage op het ijzererts. Wij dus ook, onze bagage in rijstzakken om ze zo te beschermen tegen het ijzererts dat overal inkruipt en waait. Als de trein vervolgens begint te rijden voelen wij ons boven op de lading erts in een echte Amerikaanse Western. KICKE!!!! JOEOPIEEEEE....We hoeven gelukkig niet zoals 007 of Indiana Jones van wagon naar wagon te springen. We rijden door een woestijnlandschap met ruwe bergen en een geweldig zonsondergang! In de nacht begint het echter te regenen (weer regen in de woestijn!) en wordt het ook flink koud. Totaal verkleunt en pikzwart van het erts komen we vervolgens aan in Noudibou. In Noudibou hebben we vervolgens een Marokkaanse 'groente' truck (heen met lege kistjes, terug met groente) weten te regelen waarmee we tegen betaling (de eerste kennismaking met grappige Marokkaanse onderhandeling technieken) in de cabine mee konden liften van Noudibou de Mauretanische grens over naar western Sahara en vervolgens door naar Marokko. Western Sahara wordt door Marokko al als eigen provincie gezien, maar de lokale bewoners en de VN zijn het hier nog niet mee eens. Marokko is hier nu als een bezetene steden uit de grond aan het stampen zodat er ieder geval al veel Marokkanen wonen. Voor ons is het vooral een hele lange vermoeiende 4 daagse reis met links zand en stenen, soms de zee en rechts zand en stenen. Kunnen ze niet op z'n haags op tyften? Uiteindelijk zijn we via de badplaats Essauria in Marakech beland. Tot nu toe waren wij meestal bijna de enige toeristen, maar Marokko is ontdekt door de hele westerse toeristische industrie en dat is even slikken als je de groepen fotomakende en filmende 'blanken' met foute brillen witte sokken en buideltasjes door de straten ziet scheuren... Kunnen ze niet op z'n Haags op tyften? Maar het is ook genieten van de mystieke Marokkaanse ommuurde oude steden, waar geen auto's rijden, sommige mensen waarschijnlijk voor een groot gedeelte leven of er de afgelopen 300 niks is veranderd en sommige oude mensen en bedelaars zo kunnen figureren in films van de middeleeuwen. Overmorgen vertrekken we uit Marakech om een aantal trektochten in het Atlasgebergte te maken. Hierbij natuurlijk rekening houdend met het WK.... Tot snel ziens in Nederland, ik ga eerst nog genieten van Marokko. Vriendelijke groeten, Pieter Nog meer fotos op: www.marcomout.waarbenjij.nu 

test20230731