Good bye uncle Pieter goodbye…
Ik heb afscheid genomen van Ghana en Ghana heeft afscheid genomen van mij. Hier nog wat van mijn laatste Ghanese fratsen.
Militair kapsel...
Het leek me een goed idee om voor mijn reis mijn haar enigzins te fatsoeneren maar dat bleek geen goed idee. Absoluut mijn alleslechtste knipbeurt ooit…De Ghanese barber zei dat hij me echt begreep dat ik het ietsje pietjse korter wilde hebben, maar ging al snel fanatiek aan de slag met z’n tondeuze… Toen na de helft van m’n hoofd de electriciteit uitviel, zag hij nog steeds geen probleem en ging gewoon met de hand verder…Uiteindelijk is een brede rand boven m’n oren verdwenen en is de rest ongelijk…In de avond hadden de andere vrijwilligers het al snel over mijn oorlogskapsel en het WK moet nog beginnen… Ik begreep dat je met de inmiddels populaire oranje ‘Duitse’ helm geen stadion meer in komt en dat zal me met dit kapsel waarschijnlijk ook niet lukken. Gelukkig is het weer aan het groeien, maar ik wacht waarschijnlijk tot in Nederland voor een nieuwe knipbeurt….
Wat heb je in de dierentuin gezien? Een geit een hond en een paard….
We hadden met de vrijwilligers van het daycarecenter het idee om met de kinderen naar de dierntuin gegaan. Eerst langdurig bureaucratisch geregel voor een bus waar we met z’n allen (uiteindelijk +/- 50 kinderen en 8 volwassenen) in pasten. Volgens Afrikaans gebruik moet je als je van een school een bus wilt lenen eerst minstens 7 keer langskomen en wachten op de hoofdmeester om vervolgens uiteindelijk te horen dat ze geen bus beschikbaar hebben. Dan maar zelf een bus huren. De staf van het daycare center was waarschijnlijk eerst van plan om de kinderen opelkaar te stapelen in een minibus, maar uiteindelijk toch een bus gevonden die groot genoeg was om iedereen ( +/- 8 kinderen + 1 volwassene per rij) in te passen. Echt weer het ouderwetse schoolreisje "he buschauffeur we gaan je busje slopen" gevoel. Onderweg kwamen we erachter dat het plan (als er al een plan was) veranderd was en we eerst ook nog even het strand gingen bezoeken. De chauffeur nam echter een verkeerde afslag en vervolgens kwamen we met de bus vast te zitten naast een busstation. En dat is geen pretje in de hitte met kinderen die op je plassen of ‘wagenziek’ moeten kotsen. Maar uiteindelijk toch via 'de riolering' bij het strand aangekomen. Voor Nederlandse begrippen leek het meer op een vuilnisbelt, het was het smerigste strand wat ik ooit had gezien, maar voor de meeste kinderen was het hun eerste strand en ze vonden het fantastisch, maar bleven wel op afstand van het water. Kleine Desmond probeerde z’n moeder in avond te overtuigen dat hij niet in bad hoefde want hij was volgens hem al in ‘bad’ geweest. Vervolgens met z’n allen naar de dierentuin. Er ligt daar nog wat werk voor de Ghaneze dierenbescherming met kleine kooien en dergelijke. Ik was vooral bezig te voorkomen dat de kinderen pauwen aan het schoppen waren en we moesten onze ghaneze daycare collega’s overtuigen dat het waarschijnlijk beter was dat ze hun vingers niet door het hek staken en geen eten aan de dieren gaven, om van de kinderen nog maar niet te spreken. Wel leeuwen, luipaards, slangen, apen, roofvogels, ezels, kamelen, stekelvarkens, krokodillen en hyena’s gezien. De kinderen hadden een fantastische dag. Toen ik echter de volgende dag aan een aantal kinderen vroeg welke dieren ze gezien hadden kwamen de meeste niet verder dan geiten honden en een paard…. Volgende keer beter.
De enige marcherende Obruni…
De laatste dag op het daycarecenter viel samen met de Ghaneze onafhankelijkheidsdag. Heel Ghana is wekenlang marcheren aan het trainen om dit op deze bijzondere dag aan de rest van de stad te tonen. Niet alleen scholieren maar ook het leger, de marine en zelfs de blindenschool was marcherend aanwezig! Ik kreeg te horen dat het toch ook echt de bedoeling was dat ‘uncle Pieter’ ook mee moest marcheren. Ik was uiteindelijk de enige ‘marcherende’ Obruni en dat valt natuurlijk op want ik kreeg later van meerdere Ghanezen te horen dat ze me hadden zien marcheren en een aantal kinderen waren me zelfs aan het imiteren. Helaas kon ik er niet voor zorgen dat we een prijs wonnen, maar op zeker dat de kinderen wel wat meer applaus hebben gekregen…. Misschien moeten we dat marcheren ook maar gaan introduceren op bevrijdingsdag in Nederland.
Good bye uncle Pieter goodbye…
En dan komt het afscheid nemen van Ghana. Nog wat laatste souvenirs kopen, de belangrijkste een miniatuur van de Ghaneze black star, de vlag van Ghana. Afscheid nemen van je famillie waar je vier maanden samen met andere vrijwilligers bij hebt gewoond. Mijn famillie organiseerde voor mij een afscheidslunch met alle vrijwilligers. Je neemt afscheid van de andere vrijwilligers waar je een bijzondere tijd mee hebt gedeeld, gelukkig is het tegenwoordig met internet eenvoudig om contact te houden. Afscheid van de school waar ik een poging heb gedaan computerles te geven. Maar ook de mensen die je in de ochtend op weg naar je werk groette, de voetballers die me als Obruni mee lieten voetballen, de kinderen in de buurt waar ik lol mee had en die altijd om bubles vroegen ( zeepbellen uit m’n belleblaas), de vrouw waar je pannenkoeken en sinaasappels bij kocht, George de eigenaar van ‘onze’ stam spotbar. De ochtend dat ik vertrok ben ik natuurlijk ook nog bij het daycarecenter langs geweest en de kinderen zongen een lied voor me: Goodbye uncle pieter, goodbye, You are going to your home town, we will always remember you, goodbye to you goodbye. Een mooi afscheid van Ghana!
Het is uiteindelijk een bijzondere tijd geworden in Ghana. Ik heb er erg van genoten. Dat ik nu echt verschil heb gemaakt voor de mensen kan ik niet zeggen, dat heeft ook te maken met de organisatie waarvoor ik werkte. Ik had van te voren zelf als doel een soort van solidariteit en ik ben er van overtuigd dat ik dat wel heb bereikt. En ik heb zeker een hoop beleeft, gelachen en plezier gehad met de Ghanezen en de andere vrijwilligers.
En dan begin je gewoon aan het volgende avontuur : thuiskomen !!
Hier hoor je later meer over...
Warme groeten,
Pieter
Militair kapsel...
Het leek me een goed idee om voor mijn reis mijn haar enigzins te fatsoeneren maar dat bleek geen goed idee. Absoluut mijn alleslechtste knipbeurt ooit…De Ghanese barber zei dat hij me echt begreep dat ik het ietsje pietjse korter wilde hebben, maar ging al snel fanatiek aan de slag met z’n tondeuze… Toen na de helft van m’n hoofd de electriciteit uitviel, zag hij nog steeds geen probleem en ging gewoon met de hand verder…Uiteindelijk is een brede rand boven m’n oren verdwenen en is de rest ongelijk…In de avond hadden de andere vrijwilligers het al snel over mijn oorlogskapsel en het WK moet nog beginnen… Ik begreep dat je met de inmiddels populaire oranje ‘Duitse’ helm geen stadion meer in komt en dat zal me met dit kapsel waarschijnlijk ook niet lukken. Gelukkig is het weer aan het groeien, maar ik wacht waarschijnlijk tot in Nederland voor een nieuwe knipbeurt….
Wat heb je in de dierentuin gezien? Een geit een hond en een paard….
We hadden met de vrijwilligers van het daycarecenter het idee om met de kinderen naar de dierntuin gegaan. Eerst langdurig bureaucratisch geregel voor een bus waar we met z’n allen (uiteindelijk +/- 50 kinderen en 8 volwassenen) in pasten. Volgens Afrikaans gebruik moet je als je van een school een bus wilt lenen eerst minstens 7 keer langskomen en wachten op de hoofdmeester om vervolgens uiteindelijk te horen dat ze geen bus beschikbaar hebben. Dan maar zelf een bus huren. De staf van het daycare center was waarschijnlijk eerst van plan om de kinderen opelkaar te stapelen in een minibus, maar uiteindelijk toch een bus gevonden die groot genoeg was om iedereen ( +/- 8 kinderen + 1 volwassene per rij) in te passen. Echt weer het ouderwetse schoolreisje "he buschauffeur we gaan je busje slopen" gevoel. Onderweg kwamen we erachter dat het plan (als er al een plan was) veranderd was en we eerst ook nog even het strand gingen bezoeken. De chauffeur nam echter een verkeerde afslag en vervolgens kwamen we met de bus vast te zitten naast een busstation. En dat is geen pretje in de hitte met kinderen die op je plassen of ‘wagenziek’ moeten kotsen. Maar uiteindelijk toch via 'de riolering' bij het strand aangekomen. Voor Nederlandse begrippen leek het meer op een vuilnisbelt, het was het smerigste strand wat ik ooit had gezien, maar voor de meeste kinderen was het hun eerste strand en ze vonden het fantastisch, maar bleven wel op afstand van het water. Kleine Desmond probeerde z’n moeder in avond te overtuigen dat hij niet in bad hoefde want hij was volgens hem al in ‘bad’ geweest. Vervolgens met z’n allen naar de dierentuin. Er ligt daar nog wat werk voor de Ghaneze dierenbescherming met kleine kooien en dergelijke. Ik was vooral bezig te voorkomen dat de kinderen pauwen aan het schoppen waren en we moesten onze ghaneze daycare collega’s overtuigen dat het waarschijnlijk beter was dat ze hun vingers niet door het hek staken en geen eten aan de dieren gaven, om van de kinderen nog maar niet te spreken. Wel leeuwen, luipaards, slangen, apen, roofvogels, ezels, kamelen, stekelvarkens, krokodillen en hyena’s gezien. De kinderen hadden een fantastische dag. Toen ik echter de volgende dag aan een aantal kinderen vroeg welke dieren ze gezien hadden kwamen de meeste niet verder dan geiten honden en een paard…. Volgende keer beter.
De enige marcherende Obruni…
De laatste dag op het daycarecenter viel samen met de Ghaneze onafhankelijkheidsdag. Heel Ghana is wekenlang marcheren aan het trainen om dit op deze bijzondere dag aan de rest van de stad te tonen. Niet alleen scholieren maar ook het leger, de marine en zelfs de blindenschool was marcherend aanwezig! Ik kreeg te horen dat het toch ook echt de bedoeling was dat ‘uncle Pieter’ ook mee moest marcheren. Ik was uiteindelijk de enige ‘marcherende’ Obruni en dat valt natuurlijk op want ik kreeg later van meerdere Ghanezen te horen dat ze me hadden zien marcheren en een aantal kinderen waren me zelfs aan het imiteren. Helaas kon ik er niet voor zorgen dat we een prijs wonnen, maar op zeker dat de kinderen wel wat meer applaus hebben gekregen…. Misschien moeten we dat marcheren ook maar gaan introduceren op bevrijdingsdag in Nederland.
Good bye uncle Pieter goodbye…
En dan komt het afscheid nemen van Ghana. Nog wat laatste souvenirs kopen, de belangrijkste een miniatuur van de Ghaneze black star, de vlag van Ghana. Afscheid nemen van je famillie waar je vier maanden samen met andere vrijwilligers bij hebt gewoond. Mijn famillie organiseerde voor mij een afscheidslunch met alle vrijwilligers. Je neemt afscheid van de andere vrijwilligers waar je een bijzondere tijd mee hebt gedeeld, gelukkig is het tegenwoordig met internet eenvoudig om contact te houden. Afscheid van de school waar ik een poging heb gedaan computerles te geven. Maar ook de mensen die je in de ochtend op weg naar je werk groette, de voetballers die me als Obruni mee lieten voetballen, de kinderen in de buurt waar ik lol mee had en die altijd om bubles vroegen ( zeepbellen uit m’n belleblaas), de vrouw waar je pannenkoeken en sinaasappels bij kocht, George de eigenaar van ‘onze’ stam spotbar. De ochtend dat ik vertrok ben ik natuurlijk ook nog bij het daycarecenter langs geweest en de kinderen zongen een lied voor me: Goodbye uncle pieter, goodbye, You are going to your home town, we will always remember you, goodbye to you goodbye. Een mooi afscheid van Ghana!
Het is uiteindelijk een bijzondere tijd geworden in Ghana. Ik heb er erg van genoten. Dat ik nu echt verschil heb gemaakt voor de mensen kan ik niet zeggen, dat heeft ook te maken met de organisatie waarvoor ik werkte. Ik had van te voren zelf als doel een soort van solidariteit en ik ben er van overtuigd dat ik dat wel heb bereikt. En ik heb zeker een hoop beleeft, gelachen en plezier gehad met de Ghanezen en de andere vrijwilligers.
En dan begin je gewoon aan het volgende avontuur : thuiskomen !!
Hier hoor je later meer over...
Warme groeten,
Pieter
posted by Andrew Itch @ 12:38
<< Home