Bloedverziekend hete groeten vanuit Ouagadougou?.

De hoofdstad van Burkina Faso: Ouagadougou, alleen al voor de naam ben ik hier naar toe gekomen. Maar je leest het goed, het is hier niet koud?Jullie mogen van mij klagen over de kou in Holland, als ik dan mag klagen over de bloedverziekende hitte hier, we gaan naar de 40 graden?. Engelse Nick kwam op een internet een lijst tegen met de 10 warmste plaatsen in deze periode op de wereld en daar gaan wij er de komende tijd waarschijnlijk 6 van bezoeken?. Maar laat ik met het begin van de reis beginnen.

De kroniek van de vijf rugzakken??

Laat ik eerst melden dat dit een vrij langdurig verhaal is over 5 rugzakken, dat je het maar weet. In Nederland heb ik voor mijn reis een mooie dagrugzak gekocht. (en we noemen hem dagrugzak nummer 1). Het woord zegt het al: het is een rugzak voor een dag. Mijn rugzak was enigszins groot uitgevallen en ergens in de tijd ben ik op het niet bijster verstandige idee gekomen om met deze rugzak terug naar Nederland te reizen. In 1 beslissing van dagrugzak naar maandenrugzak. Mijn 3 hostsisters (ook volunteers) verklaarden mij voor gek en zeiden dat dit onmogelijk was. Voor mij natuurlijk nog een grotere reden om toch door te gaan met dit plan. Ik was er toch immers ook 2 weken in Ghana mee doorgekomen? En de andere twee gasten zouden wat van mij in hun grote rugzak stoppen?Dat gaat zeker lukken?.Tot de dag dat ik met pakken begon en die rugzak toch wel erg klein leek en de bagage groot? dan maar 1 broek minder, geen cd speler, nee dat gaat niet lukken. Rugzak 2: De Zwitserse Andrea bood haar ?iets? grotere rugzak aan voor een ruil met die van mij en dat leek een goed plan. Het was nog steeds een soort dagrugzak alleen iets groter. Plan toch nog geslaagd en ?eer? gered. Wel even die rugzak laten maken want er zat een scheur in. Geen probleem totdat na de eerste reparatie de tas aan de andere kant begon te scheuren? Vervolgens overgestapt naar rugzak 3, een andere gewone grote sporttas (op je rug nog steeds een rugzak) en dan zou ik verder wel zien. (als je dit leest ben je nog niet afgehaakt in dit langdurige tassenverhaal, goed zo?) Rugzak 4: In Ouidah, Benin heb ik vervolgens omdat die sporttas niet echt handig te vervoeren was een grote rugzak gekocht op de markt. Rugzak 5: Toen ik een straatverkoper met een nog grotere handige rugzak zag lopen heb ik deze vervolgens weer geruild met wat extra?s erbij en ben nu in het bezit van een echte rugzak, die ik eerst wel weer heb laten repareren bij een kleermaker en hij doet het nog steeds goed?Ik heb natuurlijk wel in het stof moeten bijten bij mijn drie ?zussen? maar ben nu wel blij met mijn ?de vijfde rugzak?. Maar het verhaal is nog niet ten einde. Nederlandse Floor die een aantal weken met ons meereist naar Mali en Senegal is namelijk gister in Ouagadougou aangekomen en drie maal raden met welke rugzak? ?Dagrugzak? nummer 1 die ze geruild heeft met Zwitserse Andrea. Wat mij niet is gelukt is haar wel gelukt: haar bagage past wel in deze rugzak, dus het is wel mogelijk. En zo reist rugzak nummer 1 toch een gedeelte van de reis mee!

Het hele assortiment medicijnen in de diareehoek?

In de eerste versie van onze reis hadden we een behoorlijk strak schema om thuis te komen. Hier zijn we inmiddels van afgestapt. Verschillende groepen waren voor ons ook richting het Noorden vertrokken en zijn er soms compleet ziek van terug gekomen (met geiten en kippen in het ziekenhuis) Onze tactiek is nu vooral om het vooral rustig aan te doen en dat gaat ons tot nu toe goed af. Daarnaast hebben we een uitgebreide medische kit mee (Nederlandse Marco z?n vader is dokter geweest in de tropen) met van pleisters tot malaria testkit, malaria medicijnen, thermometers, antibiotica en het hele assortiment in de diareehoek met alle aanverwante families. Laten we hopen dat we het niet nodig hebben. Daarnaast moeten we vooral veel water drinken en gewoon goed uitkijken. Het bevalt me ook dat we zonder een echt vast plan aan het reizen zijn. Het doel is Europa en we weten globaal de route, maar we zien morgen wel waar we morgen zijn of heen gaan. Ik voel me echt de ?reiziger?.

We reizen trouwens met het openbaar vervoer en dit kan dus van alles zijn, trein, taxi, brommer, fiets, ezelkar, vrachtwagen enzovoorts. We logeren vooral in eenvoudige hostals en eten meestal wat van een stalletje in de straat. In de ochtend meestal een stokbroodje omelet en een Milo, een behoorlijk zoete melk met cacaopoeder. De rest van de dag kijk je op de straat in de pannen wat de pot schaft, vooral spaghetti en rijst met saus en wat vlees of vis doen het goed.

Voudou, slangen, en proberen frans te spreken?

Onze reis begon op onze eerste reisdag goed. Eerst met een taxi naar Accra vervolgens met een luxe Ford Transit met veel beenruimte naar de soepele grensovergang met Togo. Ze probeerden nog wel even een ouderwetse geldwisseltruc bij de grens met ons uit te halen toen ik mijn Ghaneze Cedis omruilde in de Afrikaanse franc CFA, maar hier trapten wij niet in. Vervolgens met een taxi doorstomen naar de grens van Benin en hier werden we weer door een vriendelijke immigratie official welkom geheten. In Benin gelijk doorstomen naar Ouidah, deze rit zit echter in onze kwartetserie ?dat hadden we beter niet kunnen doen? want het was pikkedonker toen we met de Taxi over de Beninse snelweg scheurden en daar wordt je bij regelmatig inhalen niet vrolijk van. Toch veilig aangekomen en genoten van een goede nachtrust. Wat je gelijk merkt als je grenzen over gaat dat opeens dingen veranderen. In dit gedeelte rijden ze lokaal vooral op brommertaxis en ze verkopen dus op elke straathoek benzine in drankflessen en grote ronde vazen. De mensen kleden zich ook nog kleuriger dan in Ghana en een klein voor mij desastreus verschil: ze praten er ook nog eens frans. Dat geldt ook voor dit toetsenbord waar de a en z opeens op een andere plek wit. In Ouidah een slangentempel bezocht (inmiddels kunnen ze die rustig om mijn nek leggen) en een vaag museum en een slavenroute. Na Ouidah zijn we via via vertrokken naar een ?stad op stelten?. Midden op een groot meer wonen hier +/- 20.000 mensen in huizen op stelten. Iedereen verplaatst zich via het water, verkoopt z?n waar op het water, vist in het water en de WC pot kwam natuurlijk ook uit op het water. Misschien een goed idee om hier eens een aflevering van ter land en zee en in de lucht op te nemen??kleien op stelten? De volgende ochtend met een watertaxi naar het vasteland vertrokken. Het regelen van een taxi vergt altijd een hoop tijd. In eerste instantie het kiezen van de taxi, onderhandelen over de prijs van de personen, de prijs van de bagage en vervolgens wachtten totdat de taxi compleet gevuld is. Voor een normale peugeot 505 betekend dit meestal 2 mensen op de voorste rij (exclusief bestuurder) en ? mensen op de achterste rij. Ik ben trouwens met het ontbreken van een pokerface een slechtte taxionderhandelaar en laat dit dus graag over aan Nick en Marco. Zij menen het echt als dat de taxiprijs van 1,5 euro voor 2 uur reizen teveel is.

Oe oe oerend hard

Toch zijn we uiteindelijk met de taxi in Abomey terecht gekomen. Hier hebben we achterop 3 brommers een geweldige 3 uur durende tour gemaakt langs allerlei tempels en kastelen van een groot oud Afrikaans koninkrijk. Onze hoteleigenaar met Barry White lage stem was onze gids en vertelde (en zong samen met de andere brommer chauffeurs) bijzondere verhalen over de Afrikaanse koningen, hoe ze elkaar opvolgden (of ombrachten) hoe ze een gracht van 16 meter diep en 42 kilometer lang graafden, maar ook over Voudou, dat z?n oorsprong kent in Benin. En de koningen spuugden niet op de grond maar in een door een speciale ?spuugbediende? gedragen kallebas. Hier ook nog in een paleis de slaapkamer van een koning bezocht. Het bed nog intact, zodat de koning er nog steeds z?n rust kon vinden. We moesten volgens het lokaal gebruik deze kamer in via de ene deur en eruit via de andere deur, of achterstevoren door de eerste deur. Aan het einde hebben we een voudou markt bezocht waar je van alles kon kopen om in de voudou wereld iets voor elkaar te krijgen: dode vleermuizen, apen, vogels, slangenkoppen e.d. Ook de echte voudou poppen konden natuurlijk niet ontbreken.

De NS levert een wereldprestatie!!

Om toch eens van vervoermiddel te wisselen hebben we besloten om een stuk te reizen per trein. Het leek me wel comfortabel en snel. Maar dat bleek toch iets te optimistisch.. Vanaf 9:00 uur in de ochtend eerst 4 uur gewacht op het station op de trein (motorpech). Om de tijd de doden zijn we op de treinrails gaan frisbeeën. Uiteindelijk toen de trein arriveerde snel ingestapt, dit was echter niet echt noodzakelijk omdat hij een uur later vertrok. Wel een belevenis om met allemaal Afrikanen, inclusief medicijnverkopers, toples oma?s, borstvoedende moeders, complete maaltijden en open deuren in de trein te zitten. Een echte ouderwetse conducteur die naast het controleren van de kaartjes ook de post bezorgt op de verschillende station?s. In de avond stopte ons treinstel in de ?middle of nowhere? nog ergens om onze medemoslim passagiers te mogelijkheid van gebed te geven. Ergens om half elf in de nacht verloor de locomotief ook nog even ons treinstel. Uiteindelijk zijn we om een uur in de nacht aangekomen op de eindbestemming en ook nog een slaapplaats in een hostal weten te krijgen. Met een normale taxi waren we waarschijnlijk binnen 4 uur in Parakou aangekomen?.

In het noorden van Benin hebben we achterop brommers (engelse Nick probeerde het ook even zelf maar maakte een kleine crash met de brommer zonder gernstige gevolgen) een 100km lange tocht gemaakt langs de bijzondere huizen (Tata?s) van de Somba tribe. Deze stam leeft nog steeds op een primitieve manier in een op een soort kasteel lijkend huis van leem. (misschien heb je ze op SBS gezien in groeten van de rimbou) Op de begane grond leven de dieren, op de 2^e verdieping wordt gekookt en op de 3^e verdieping wordt geslapen en geleefd.

Verbreken record ?er kan nog meer bij?: 15 passagiers en een chauffeur?

In Noord Benin zijn we naar Natingou gereden. Een bijzonder taxiritje in een peugeot stationwagen waar we ons ?er kan nog meer bij? taxirecord hebben verbroken: 15 passagiers (exclusief de chauffeur): 4volwassenen en drie kinderen op de achterste bank, 4 volwassenen en een baby op de middelste bank en 3 passagiers en een chauffeur op de voorste bank. Je blijft hier lachen in het openbaar vervoer. De volgende dag zijn we vervolgens met een taxi (eerst een paar uur wachten totdat de taxi volzit) naar de grens van Benin met Burkina Faso gereden. Helaas was die echter vanwege presidentsverkiezingen gesloten en we konden dus weer terug naar Natingou. Om de volgende dag weer lang te wachten totdat dezelfde taxi weer vol zit en nu gelukkig zonder problemen de grens met Burkina Faso te passeren. Op naar Ouagadouga!

Inmiddels ben ik al in Mopti, Mali, bijzonder!! Vanaf morgen gaan we een 7 daagse hike (wandeling) door Dogon land maken, daarover later meer.

Groeten,

Pieter

Good bye uncle Pieter goodbye…

Ik heb afscheid genomen van Ghana en Ghana heeft afscheid genomen van mij. Hier nog wat van mijn laatste Ghanese fratsen.

Militair kapsel...
Het leek me een goed idee om voor mijn reis mijn haar enigzins te fatsoeneren maar dat bleek geen goed idee. Absoluut mijn alleslechtste knipbeurt ooit…De Ghanese barber zei dat hij me echt begreep dat ik het ietsje pietjse korter wilde hebben, maar ging al snel fanatiek aan de slag met z’n tondeuze… Toen na de helft van m’n hoofd de electriciteit uitviel, zag hij nog steeds geen probleem en ging gewoon met de hand verder…Uiteindelijk is een brede rand boven m’n oren verdwenen en is de rest ongelijk…In de avond hadden de andere vrijwilligers het al snel over mijn oorlogskapsel en het WK moet nog beginnen… Ik begreep dat je met de inmiddels populaire oranje ‘Duitse’ helm geen stadion meer in komt en dat zal me met dit kapsel waarschijnlijk ook niet lukken. Gelukkig is het weer aan het groeien, maar ik wacht waarschijnlijk tot in Nederland voor een nieuwe knipbeurt….

Wat heb je in de dierentuin gezien? Een geit een hond en een paard….
We hadden met de vrijwilligers van het daycarecenter het idee om met de kinderen naar de dierntuin gegaan. Eerst langdurig bureaucratisch geregel voor een bus waar we met z’n allen (uiteindelijk +/- 50 kinderen en 8 volwassenen) in pasten. Volgens Afrikaans gebruik moet je als je van een school een bus wilt lenen eerst minstens 7 keer langskomen en wachten op de hoofdmeester om vervolgens uiteindelijk te horen dat ze geen bus beschikbaar hebben. Dan maar zelf een bus huren. De staf van het daycare center was waarschijnlijk eerst van plan om de kinderen opelkaar te stapelen in een minibus, maar uiteindelijk toch een bus gevonden die groot genoeg was om iedereen ( +/- 8 kinderen + 1 volwassene per rij) in te passen. Echt weer het ouderwetse schoolreisje "he buschauffeur we gaan je busje slopen" gevoel. Onderweg kwamen we erachter dat het plan (als er al een plan was) veranderd was en we eerst ook nog even het strand gingen bezoeken. De chauffeur nam echter een verkeerde afslag en vervolgens kwamen we met de bus vast te zitten naast een busstation. En dat is geen pretje in de hitte met kinderen die op je plassen of ‘wagenziek’ moeten kotsen. Maar uiteindelijk toch via 'de riolering' bij het strand aangekomen. Voor Nederlandse begrippen leek het meer op een vuilnisbelt, het was het smerigste strand wat ik ooit had gezien, maar voor de meeste kinderen was het hun eerste strand en ze vonden het fantastisch, maar bleven wel op afstand van het water. Kleine Desmond probeerde z’n moeder in avond te overtuigen dat hij niet in bad hoefde want hij was volgens hem al in ‘bad’ geweest. Vervolgens met z’n allen naar de dierentuin. Er ligt daar nog wat werk voor de Ghaneze dierenbescherming met kleine kooien en dergelijke. Ik was vooral bezig te voorkomen dat de kinderen pauwen aan het schoppen waren en we moesten onze ghaneze daycare collega’s overtuigen dat het waarschijnlijk beter was dat ze hun vingers niet door het hek staken en geen eten aan de dieren gaven, om van de kinderen nog maar niet te spreken. Wel leeuwen, luipaards, slangen, apen, roofvogels, ezels, kamelen, stekelvarkens, krokodillen en hyena’s gezien. De kinderen hadden een fantastische dag. Toen ik echter de volgende dag aan een aantal kinderen vroeg welke dieren ze gezien hadden kwamen de meeste niet verder dan geiten honden en een paard…. Volgende keer beter.

De enige marcherende Obruni…
De laatste dag op het daycarecenter viel samen met de Ghaneze onafhankelijkheidsdag. Heel Ghana is wekenlang marcheren aan het trainen om dit op deze bijzondere dag aan de rest van de stad te tonen. Niet alleen scholieren maar ook het leger, de marine en zelfs de blindenschool was marcherend aanwezig! Ik kreeg te horen dat het toch ook echt de bedoeling was dat ‘uncle Pieter’ ook mee moest marcheren. Ik was uiteindelijk de enige ‘marcherende’ Obruni en dat valt natuurlijk op want ik kreeg later van meerdere Ghanezen te horen dat ze me hadden zien marcheren en een aantal kinderen waren me zelfs aan het imiteren. Helaas kon ik er niet voor zorgen dat we een prijs wonnen, maar op zeker dat de kinderen wel wat meer applaus hebben gekregen…. Misschien moeten we dat marcheren ook maar gaan introduceren op bevrijdingsdag in Nederland.

Good bye uncle Pieter goodbye…
En dan komt het afscheid nemen van Ghana. Nog wat laatste souvenirs kopen, de belangrijkste een miniatuur van de Ghaneze black star, de vlag van Ghana. Afscheid nemen van je famillie waar je vier maanden samen met andere vrijwilligers bij hebt gewoond. Mijn famillie organiseerde voor mij een afscheidslunch met alle vrijwilligers. Je neemt afscheid van de andere vrijwilligers waar je een bijzondere tijd mee hebt gedeeld, gelukkig is het tegenwoordig met internet eenvoudig om contact te houden. Afscheid van de school waar ik een poging heb gedaan computerles te geven. Maar ook de mensen die je in de ochtend op weg naar je werk groette, de voetballers die me als Obruni mee lieten voetballen, de kinderen in de buurt waar ik lol mee had en die altijd om bubles vroegen ( zeepbellen uit m’n belleblaas), de vrouw waar je pannenkoeken en sinaasappels bij kocht, George de eigenaar van ‘onze’ stam spotbar. De ochtend dat ik vertrok ben ik natuurlijk ook nog bij het daycarecenter langs geweest en de kinderen zongen een lied voor me: Goodbye uncle pieter, goodbye, You are going to your home town, we will always remember you, goodbye to you goodbye. Een mooi afscheid van Ghana!

Het is uiteindelijk een bijzondere tijd geworden in Ghana. Ik heb er erg van genoten. Dat ik nu echt verschil heb gemaakt voor de mensen kan ik niet zeggen, dat heeft ook te maken met de organisatie waarvoor ik werkte. Ik had van te voren zelf als doel een soort van solidariteit en ik ben er van overtuigd dat ik dat wel heb bereikt. En ik heb zeker een hoop beleeft, gelachen en plezier gehad met de Ghanezen en de andere vrijwilligers.

En dan begin je gewoon aan het volgende avontuur : thuiskomen !!
Hier hoor je later meer over...

Warme groeten,

Pieter

Op de foto: De kinderen van 'Uncle' Pieter...

Eindelijk weer een aantal fotos uit Ghana!

Een aantal kinderen van 'uncle' Pieter
Hieronder eerst o.a. Patience, ?, Pinky, Chipo, Desmond en schoolfather






'Uncle' Pieter









Mijn 'famillie'
Mijn hostfamillie, mijn hostvather Rev. Emmanuel Fianko en the landlord.









Zoek de 'Obruni'
'Ons voetbal team, mijn lokale voetbal team, de school, verkleedpartijtje en rechtsonder de drie mannen met een missie: terug naar Europa!















Ik zit op het ogenblik in het frans sprekende Benin, op weg naar Nederland.
Jullie horen snel van me!!
Aurevoir,

Pierre Vriend